مشخصات آجرها بر اساس استاندارد ملی ایران
استاندارد ملی ایران به شماره ۷ ویرایش چهارم تحت عنوان (آجر رسیريال ویژگیها و روشهای آزمون) مشخصات فنی و کیفی محصول آجر رسی را برای الزام واحدهای تولیدی و نیز گاهی دست اندرکاران و ذینفعان ساخت و ساز مشخص نموده است. این استاندارد ملی با تعریف و طبقه‌بندی به سه گروه اصلی و ۸ گروه فرعی تقسیم‌بندی می‌شود و برای هر نوع مشخصات کیفی خاص خود را تعریف میکند که آگاهی از این شرایط و ویژگیها فرآیند خرید و انتخاب را بر اساس نوع و محل مصرف میسر و ممکن میسازد. روشهای آزمون استاندارد برای تعیین ویژگیهای کیفی و نیز موضوع با اهمیت نشانهگذاری که راهنمای استاندارد خریدار و مصرف کننده از نام و نوع آجر میباشد از موارد مطروحه در این استاندارد میباشد. در زیر به اختصار به ذکر این ویژگیها و مشخصات برای انواع آجر رسی بر اساس استاندارد پرداخته می‌شود:
طبقه‌بندی: آجرهای رسی بر حسب محل مصرف به سه دسته اصلی تقسیم بندی میشوند:
آجر مهندسی: این نوع آجر به دو دسته توپر و سوراخدار و هرکدام بر حسب مقاومت فشاری به دو درجه ۱ و ۲ تقسیم‌بندی میشوند.
آجرنما: این نوع آجر به دو دسته متعارف و پلاکی و هرکدام به دو دسته توپر و سوراخدار و بر حسب مقاومت فشاری به دو درجه ۱ و ۲ تقسیم‌بندی میشوند. قابل ذکر است که آجرهای نمای پلاکی میتوانند به شکلهای هندسی مختلف و با سطوح لعابدار نیز تولید شوند.
آجر توکار: این نوع آجر بر حسب محل مصرف به دو نوع باربر و غیرباربر، و هرکدام نیز به دو دسته توپر و سوراخدار تقسیم‌بندی میشوند.
نکته مورد توجه در استاندارد این مسئله است که تولید بر اساس نیاز مشتری صورت میگردد و درازا، پهنا و بلندی آجر بنا به سفارش خریدار تعیین می‌شود ولی بر اساس اندازه اسمی اعلام شده از سوی تولیدکننده میباشد:
