آلومینیوم کامپوزیت یا فلز؟
در طول سالهای اخیر قدم زدن در شهر ها ما را با فضای جدیدی مواجه می کند. پس از ظهور آلومینیوم کامپوزیت، این متریال به یکی از مواد مورد علاقه طراحان به خصوص در نما های شهری و آسمان خراش ها تبدیل شد.
اما همچنان معمارانی هستند که با پایبندی به اصول گذشته و معماری کلاسیک، سعی در زنده نگه داشتن سایر متریال های فلزی در نمای ساختمان ها دارند.
یکی از شایع ترین و پر استفاده ترین مواد برای نمای ساختمان، فولاد ضد زنگ و آلومینیوم معمولی است. هردوی این متریال ها کیفیت و ظاهر قابل قبولی برای طراحی نما در اختیار معمار می گذارند. سطح براق و ظاهر شیک هر معماری را به استفاده از آن ها در نمای ساختمان وسوه می کند.
اما نکته اینجاست که نمای ساختمان علاوه بر زیبایی، در طولانی مدت نیز باید کارایی بالایی ارائه کند. هردو متریال ذکر شده، با هزینه نگهداری کم و مقرون به صرفه به بازار عرضه می شوند، اما وزن آنها در مقایسه با آلومینیوم کامپوزیت بالاست که می توانند هزینه های جابه جایی، نصب و تعمیرات را افزایش دهد. همچنین دست معمار را برای ایجاد خلاقیت در نما می بندد.
شیشه نیز انتخاب قابل قبولی برای نماهای شهری و آسمان خراش ها در فضاهای شهری است. اما وقتی مقاومت در برابر باد و حوادث طبیعی را در نظر بگیرید، باز هم آلومینیوم کامپوزیت برنده ی بازی خواهد شد.
ورقه های استیل نیز گه گاهی در نمای ساختمان استفاده می شوند و نسبت به فولاد ضد زنگ مقاومت کمتری در برابر خوردگی دارند. هرچند فولادضد زنگ انعطاف پذیر تر از سایر فلزات است و به این دلیل آثار معماری فراوانی را می توان یافت که با فولاد ضد زنگ ساخته شده اند.
در نتیجه برای انتخاب متریال مناسب در نما در ابتدا باید کاربرد متناسب با آن را در نظر گرفت. قانونی وجود ندارد که نتوان از چند نوع متریال در طراحی سازه استفاده کرد. اما هنر معمار در این است که مناسب ترین مواد را برای کاربرد مورد نظر و در طرحی با سلیقه به کار ببندد.